Originele tekst
Beeldjes in brons en in ander materiaal waren in Griekenland natuurlijk al eeuwenlang vervaardigd, naar het schijnt meestal als offergaven. Pas nu maken zij hun entree als zelfstandige kunstwerken. Een van de mooiste is een beeldje van een danseres, waarschijnlijk een mimespeelster. Het is duidelijk dat zij noch de muze van dans, noch een van de maenaden voorstelt, die in extatische houdingen op zoveel vazen voorkomen. Terwijl zij haar gewaad strak om zich heen getrokken houdt en haar rechtervoet van onder haar lange rokken tevoorschijn komt, lijkt zij heen en weer te wiegen op een langzaam ritme. Zowel de structuur als beweging van de gestalte onder de kleding is weergegeven met een naturalisme dat slechts bereikt kan zijn door nauwkeurige observatie. De figuur is tevens een krachttoer in driedimensionale vormgeving die vraagt van alle kanten bekeken te worden – ze schijnt met geen andere bedoeling gemaakt te zijn dan om bewonderd te worden. Een hele reeks ingewikkelde veranderingen van richting wordt op een schitterende manier afgewogen, uitgebalanceerd en bijeengehouden in een ononderbroken, vloeiende, maar onmerkbaar beheerste ritmische frase. Maar er werden ook beeldjes gemaakt van minder aantrekkelijke onderwerpen: grimassen makende dwergen, uitgemergelde kinderen, kreupele bultenaars die om een aalmoes vragen. Of zulke afbeeldingen van de armoede en ellende der lagere klassen reeds de sinistere charme hadden die ze later voor rijke kunstminnaars zouden krijgen is moeilijk te zeggen.
Offergaven: wat men offert
Maenaden: eigenlijk razende; vrouw in het gevolg van Dionysus of Bacchus, bacchante
Extatische: van de aard van of (als) in extase; verrukt; verrukkend
Naturalisme: richting in kunst die zich uiterst getrouwe nabootsing van de werkelijkheid ten doel stelt
Krachttoer: verrichting die veel kracht vereist
Frase: muziek onderdeel van een passage dat in een adem wordt gezongen
Grimassen: -
Bultenaars: -
Aalmoes: gift aan armen
Sinistere: onheilspellend, schrikwekkend; onguur, zeer ongunstig (van uiterlijk)
Herschreven tekst
In Griekenland werden al eeuwenlang beeldjes in brons en in ander materiaal gemaakt om te offeren. Pas nu worden die gezien als zelfstandige kunstwerken. Een van de mooiste beeldjes is een danseres of mimespeelster. Ze was anders afgebeeld dan vrouwen die veel op vazen voorkomen. De danseres houd haar gewaad strak om haar geen en haar rechtervoet komt onder haar rok vandaan. Tegelijkertijd lijkt ze heen en weer te wiegen op een langzaam ritme. De kunstenaar moet nauwkeurig gekeken hebben, want de structuur en de beweging van de danseres is natuurgetrouw weergegeven. De danseres staat in een moeilijke houding en het nodigt uit om het ruimtelijke werk van alle kanten te bekijken. Het beeldje is enkel en alleen gemaakt om bewonderd te worden. In het beeld zitten verschillende richtingen die het beeld in balans brengen. Er werden ook beeldjes gemaakt van minder aantrekkelijke onderwerpen, zoals dwergen, uitgemergelde kinderen of kreupele bedelaars. Men weet niet of zulke beeldjes van armoede en ellende een schokkende charme hadden die later door rijke kunstliefhebbers gewild waren.
